Ontwenningsverschijnselen op Koh Yao Noi en Ao Nang

Ontwenningsverschijnselen, ook wel abstinentieverschijnselen, afkickverschijnselen of onthoudingsverschijnselen genoemd, zijn symptomen die kunnen optreden na het staken of het niet tijdig of onvoldoende innemen van een middel waar men psychisch en/of lichamelijk aan verslaafd is. 

Oke, nu niet gelijk denken dat ik met een alcohol of drugs verslaving terug naar Nederland kom, want dat is het niet. Al moet ik eerlijk bekennen dat een maand lang backpacken niet heel bevordelijk is voor je lever. Mijn dagelijkse cocktails, wijntjes en/of Smirnoff ice flesjes van de 7Eleven zijn inderdaad een gewenning geworden, maar daar verlang ik niet naar, die mis ik niet, en laten we wel wezen: die troep is overal te krijgen! Waar ik wel last van heb, waar ik afkickverschijnselen van krijg en een wat ingetogen houding, is het verlangen naar mijn backpack weken, backpack vriendjes en mijn portie adrenaline van onzekerheid, onveiligheid en avontuur. Ondanks dat mijn beste vrienden hier zijn, en ik daar enorm dankbaar voor ben (don't get me wrong), is het niet het zelfde. Het is niet met elkaar te vergelijken, het is moeilijk uit te leggen, maar ik ga het toch proberen over te brengen op jullie, mocht het je interesseren! ;-) 

Ontwenningsverschijnselen - van Hostel naar Hotel: van slapen in een kamer met minimaal 6 andere backpackers, in stapelbedden naar slapen in een bed alleen, zonder dat er iemand boven of onder mij ligt, zonder dat het bed beweegt omdat een ander midden in de nacht naar het toilet moet, geen kleine nachtlampjes meer die nog aan zijn omdat een andere backpacker nog even een boek wil lezen, geen backpackers meer die ladder zat de kamer binnen komen en ongegeneerd hun belevenissen van de dag aan je vertellen terwijl er 4 anderen liggen te slapen, ik weet het, het klinkt allemaal super irritant, maar ik mis het! Het onvoorspelbare, de onverwachte momenten, het avontuur, dat is waar ik zo van geniet. Dat mijn lievelingsmaatjes samen in een bedje naast mij liggen, zo nu en dan gillen om een gekko, is niet heel onvoorspelbaar, dat is het vertrouwde, dat is veilig, want met hen om mij heen voel ik mij altijd, waar dan ook op de wereld, veilig. Waar ik thuis, of elders natuurlijk nooit meer zonder dat veilige gevoel wil, heb ik hier juist zo genoten van de onvoorspelbare dingen. Ik leer over mijzelf dat de 'Controlfreak Rachèl' van haar controle af wil, juist nu ik het gevoel heb hier weer controle te hebben. 

Ontwenningsverschijnselen - van backpackers omgevingen naar resorts: We besluiten samen om naar Koh Yao Noi te gaan, een prachtig eilandje, 20 minuten varen vanaf Krabi. Op het internet ziet het er gelikt en idyllisch uit, en met gezonde spanning in mijn buik, wat je als backpacker iedere keer ervaart zodra je naar een nieuwe plek gaat, vaar ik samen met Mike en Dave op een speedbootje richting de kust van dit eiland. Eenmaal daar aangekomen, krijg ik een onrustig gevoel, ik zie delen van het eiland afgezet met grote, dikke muren, met sierlijke gouden of zilveren letters boven de ingang. Ik zie veel geld en 'gemaakte paradijsjes' voorbij komen, terwijl er lokale mensen in kleine hutjes met golfplaten naast wonen. Het verschil is groot en confronterend, weer zo'n moment die je laat nadenken over alles wat je zelf eigenlijk allemaal hebt, wat vanzelfsprekend lijkt te zijn maar vergeleken met de mensen in Thailand helemaal niet vanzelfsprekend is. Terwijl ik gewend ben om 'low key' te leven als backpacker, genieten de mensen hier met volle teugen van de gecreëerde paradijsjes, met perfecte stranden, chique eten en prachtige zwembaden, en geef de mens eens ongelijk, want het ziet er adembenemend uit. Ik leer over mijzelf dat de luxepoes uit het Gooi van haar luxe af wil, juist nu ik hier weer wat meer luxe heb en met mijn twee lievelings-luxe-poezen precies 11.999 kilometer verwijderd ben van mijn geliefde omgeving het Gooi. 

Ontwenningsverschijnselen - van streetfood naar restaurants: terwijl ik met tranen over mijn wangen van het lachen aan een tafel zit op een bergtop, al kijkend naar de zonsondergang en mijn twee beste vriendjes om mij heen, waar ik met alle liefde van geniet, denk ik nog even terug aan Pai, waar ik lopend over straat, met Kim en Luca en andere backpackers, mijn avondeten naar binnen schoof vanaf een bamboe blad, in de hoop dat ik het mijn mond in kreeg zonder een deel achter te laten op mijn net gewassen backpackers kleding. Mijn maag draait om en mijn hongergevoel wordt vervangen voor liefdesverdriet, want zo voelt het. Ik denk dat ik het beste op deze manier kan omschrijven, aangezien iedereen dat wel eens ervaren heeft, het doet zeer, het is misselijkmakend, en ondanks dat je op de mooiste plekken bent, met de fijnste personen die je maar kunt bedenken, je mist iets, je voelt je niet compleet en tegelijkertijd probeer je dankbaar te zijn voor wat je allemaal wel hebt. Ik leer over mijzelf dat ik ben gaan houden van plekken op de wereld die ik niet ken, en van mensen ben gaan houden die ik niet ken. Terwijl ik thuis zo dol ben op alles en iedereen om mij heen, die zo bekend voor mij zijn. 

Het klinkt nu alsof ik super dramatisch doe, maar dit is natuurlijk niet zo. Mike, Dave en ik praten over hoe ik mij voel, ik lucht mijn hart bij hen aangezien deze lieve vriendjes in de gaten hebben dat er wat met mij is en maken het dan ook direct bespreekbaar. Mijn struggle wordt verzacht doordat ik met hen kan delen wat er speelt in mijn koppie, in alle veiligheid, in vertrouwen, met vertrouwde mensen van thuis, waar ik als 'Controlfreak Rachèl' zo enorm veel van hou. De pijn wordt verzacht door begrip en liefde van mijn maatjes, die de laatste week van mijn avontuur met mij delen, en waarbij ik onderdeel mag zijn van de eerste week van hun avontuur. Hoe bijzonder is dat! 

Gelukkig kan ik mijn mindset goed omzetten naar de positieve kant, ook al durf ik de negatieve gevoelens ook toe te laten, juist omdat dit zo leerzaam is, juist omdat ik mij besef dat dit een onderdeel van deze levensles is, juist omdat deze emoties mij doen beseffen hoe fijn, mooi en goed ik het eigenlijk heb gehad al die weken. Ja, daar mag ik best wel even bij stilstaan. En als ik daar dan even bij stil sta, laat ik dat dan in ieder geval delen met mijn allerbeste vrienden, waar ik enorm dankbaar voor ben dat ik hen, precies op dit moment, om mij heen heb.

De laatste dagen van mijn 4 weken durende reis breng ik door op verschillende eilanden en kustplaatsen, om mijn gebruinde huid nog wat bruiner te laten worden, om nog meer lekker eten te nuttigen, om de lachspieren nog meer te trainen, en om mijn lever nog iets meer te laten verduren door heerlijke wijntjes en cocktails te drinken met Mike en Dave. Om de spanning nog even op te zoeken komt Michael met het hilarische idee om een 'resort-crash' te doen, en betreden we een van de duurste resorts op Railay Beach, waar we net doen als of we huidige gasten zijn. Met ons Gooische diva gedrag en pokerfaces krijgen we het voor elkaar om lekker een uurtje ongegeneerd in een luxe infinity zwembad te liggen en voelen we ons de koning te rijk, en schiet er bij mij weer wat adrenaline door het lijf. Zo creatief als dat mijn vrienden zijn, weten ze mij toch weer te voorzien van mijn dagelijkse portie avontuur. Linksom of rechtsom, ze kennen mij, laten zien dat ze van mij houden, en ik leer dan ook over mijzelf dat ik nog veel meer van ze hou, dan ik ooit van te voren deed!