Grenzen verleggen in Khao Sok

Grenzen verleggen [Nederlands] steeds wat verder gaan.

Grenzen verleggen en het aangaan van een uitdaging is leuk en spannend, maar tegelijkertijd ook eng.

Ondertussen mag ik al 3 weken genieten van dit prachtige land, de fijne mensen, het heerlijke eten, en mijn dagelijkse portie van geluk. Aan dit lijstje voeg ik sinds ons verblijf in Khao sok ook wat dieren toe. Aangezien dit niet de Hollandse duifjes of koeien zijn, wordt onze heldhaftigheid enorm op de proef gesteld.

Grenzen verleggen - National Park: Khao Sok is een groot nationaal park, gelegen in Thailand in de provincie Surat Thani. Het werd opgericht op 22 december 1980. Het heeft een oppervlakte van 739 km² en is daarmee het grootste park in de provincie. Het is een van de oudste regenwouden ter wereld. Je ziet er bijzondere kalksteenrotsen, watervallen, een schitterend meer en bijzondere planten en grotten. En niet te vergeten, dieren, veel dieren!

Tijdens onze eerste avond worden we direct geconfronteerd met tientallen gekko’s op de muren en plafonds, Mike en Dave moeten er nog even aan wennen, aangezien ze niet alleen in restaurants zitten, maar blijkbaar, na een harde gil tijdens het klaarmaken van een ontspannen douche moment van Mike, ook in de badkamer. We besluiten dat ik maar eerst moet gaan douchen.

Na een heerlijk diner, en een massage van een uur (voor €5,60 per persoon) lopen we weer terug naar onze bungalow, maar alle spieren schieten gelijk weer op slot zodra we een zwarte schorpioen aantreffen op straat. Michael weet in 3 seconden de vragen: ‘Kan hij je pakken? Kan hij je bijten? Maakt hij je dood?’ uit te kramen, maar ik kan ze allemaal niet beantwoorden, ik heb geen idee. Alle tijgerbalsem zweet ik gelijk weer uit mijn poriën van de schrik.

Grenzen verleggen - 24 uur zonder internet of service: Als we een dag later naar onze bamboe hutjes op de rivier varen, wordt ons verteld dat we geen beschikking hebben over internet of een mobiel netwerk op onze telefoon. Mocht er iemand gebeten worden door een slang, of een ongeluk in de jungle gebeuren dan kunnen ze communiceren via een walkie talkie en duurt het anderhalf uur voor iemand bij ons is. Goed, ondanks dat het geen lekker geruststellend idee is, kijken we elkaar aan, lachen we even en doen we net alsof er niets aan de hand is. Adem in, adem uit, en door, genieten! We bedenken ons nog even dat we niemand op de hoogte hebben gebracht hiervan, maar ach, het komt vast goed. We komen er snel achter hoe vaak we normaliter gebruik maken van het internet, en vinden het eigenlijk wel lekker.

Grenzen verleggen - nog meer dieren: tijdens onze tocht door de jungle, wat voelt alsof we in 3 televisie programma’s tegelijk figureren (Wie is de Mol, Floortje Dessing naar het einde van de wereld en Expeditie Robinson) genieten we van al het moois dat we zien. Lopen door riviertjes, waarvan onze gids zegt dat deze straks tot onze schouders zo diep zullen zijn, we klimmen op rotsen, en we trekken onszelf als Tarzan en Jane omhoog aan lianen. We genieten met volle teugen, op onze witte sneakers, in een prachtig regenwoud. En dan, ineens, staan we voor een grot, een diepe, donkere grot. We krijgen een echt Freek Vonk hoofdlampje en worden verzocht de gids te volgen. Ik zie de twijfel op de goedlachse koppies van Mike en Dave, maar we gaan er in. Het begin is gaaf, rotswanden met glitters, kleine beekjes met helder water en een lekkere koele temperatuur, tot dat...

Daar staan we dan, midden in een grot, in het donker met overal, ik overdrijf niet, OVERAL krekels, spinnen en vleermuizen. Onder je, naast je, op je, boven je, OVERAL! Achter mij hoor ik Dave zeggen: ‘maar Moppie, we kunnen toch terug?’ Bij mij schiet de knop om, ik wil niet alleen verder, dus ik doe net of er niets aan de hand is, en de mannen volgen. De controle vraag wordt nog even gesteld: ‘Ben jij dan niet bang?’ Nee joh, ik niet! Antwoord ik stoer. Maar als ik er aan terug denk schieten de rillingen over mijn lijf.

Grote kikkers en padden worden nog even aan het lijstje toegevoegd en zo maken we  de lijst compleet voor vandaag.

Nog even een paar smalle gangetjes door, met flink wat water, en dan zijn we er uit. Als een echte survival chick, met hoofdlampje, waterdichte tas en een flinke dosis lef wurm ik mezelf door de rotsen en het water heen. Goed, die stoere houding duurde 10 seconden want vervolgens ga ik met mijn hoofdlampje en al 2 keer koppie onder, wat zorgt voor tranen over de wangen en kramp in de buikspieren van het lachen bij Mike en Dave.

Diezelfde avond slapen we in een huisje van enkel bamboe takken en wat golfplaten, op een rivier in het Khao Sok National Park. De gaafste plek waar ik ooit geweest ben, en waar ik best nog wel even had willen blijven.

Grenzen verleggen - Elephant Senctuary: De volgende dag hebben we alweer een nieuwe activiteit op de planning staan, olifanten voeren en wassen in de modder. Nu lijkt dat niet direct een vorm van ‘grenzen verleggen’ maar dat was het wel. Het heeft verder niks met de olifant zelf te maken, maar meer met de modder. Zoals vele van jullie wel weten hebben Dave en ik een lichtelijke vorm van smetvrees en draagt ons samenzijn daar goed aan bij aangezien we elkaar nog wel eens onbewust opnaaien wat dat betreft. Met mijn voetjes in een mengsel van water, zand, en olifanten poep, zet ik mijn tanden op elkaar en pak ik diezelfde troep met mijn handen om de olifant te voorzien van een lekker Spa en Wellness uurtje. De innerlijke discussie schiet van links naar rechts, ik kan je vertellen dat ‘Oh wat gaaf’, en ‘Oh wat vies’ op zo’n moment heel dicht bij elkaar kunnen liggen. Natuurlijk is het de positieve energie die overblijft ondanks dat de olifant de modder met haar oren in mijn mond weet te spetteren, en ik kokhalzend lekker doorsmeer voor de leuke foto’s. Tot genoegen van Mike en Dave natuurlijk die wederom met tranen over de wangen en kramp in de buikspieren staan toe te kijken hoe ik mijn maag weer de andere kant op probeer te draaien en mijn gedachtes weer op ‘oh wat gaaf’ probeer te zetten.

Khao Sok bezoeken staat voor mij op nummer 1 van de ‘to do’s’ in Thailand. Deze dagen zijn onvergetelijk, bijzonder, adembenemend, en een echte must voor natuurliefhebbers. De foto’s zeggen genoeg, en deze zal ik dan ook zo vaak mogelijk terug kijken. Wij reizen ondertussen door naar wat zuidelijke eilandjes om mijn laatste dagen Thailand te spenderen op witte stranden. Nog maar even en dan moet ik weer terug vliegen naar ons eigen kikkerlandje met Hollandse duifjes en koeien, dat dan weer wel!